Sunday, 15 September 2013

ILC Next ..to be Integration ASEAN workshop class..?

เพื่อการพัฒนาตนเองสู่การเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วโดยเร็ว ทุกคนจะต้องเรียนในภาษาต่างๆ ที่เหมาะสม เพื่อใช้งานในการแข่งขันในเวทีโลก อย่างเร่งด่วน
Hurry up ..for next developed country..you must be develop your language skill too..in every languages..alternative languages..by anyway..any budget..everyone must be access develop budget by fair ..screen..Equity..for World competitive....We need best living...no need to be immigration..yes or no?Right for full educated..is your basic right?

Sugar day ..boring about Specific Incentive person..not fair..yes or no?

Abstract

This paper was produced for the Open Language & Learning Games Project, Massachusetts Institute of Technology Education Arcade, and funded by the William and Flora Hewlett Foundation (2008)

In opening his book describing the ways in which school environments need to adapt to the digital age, Seymour Pappert (1993) imagined two groups of time travelers arriving in the present from a previous century: a group of surgeons and a group of teachers. The surgeons enter a present-day operating room and are overwhelmed, trying to make sense of the strange devices and complex operations that, in earlier times, they could not have even imagined; but the teachers are able to walk into reasonably familiar surroundings and deliver their lessons almost as if they had never traveled through time at all.

Now, what if the time travelers had been foreign language teachers? A century ago – or even much more recently – the model language classroom would probably have featured a teacher at a podium presenting rules of grammar, asking students to ‘parse’ and then translate sentences out of the target language, and perhaps also asking them to translate English sentences written on the blackboard into the target language. Today, a model language classroom looks quite different. In the first place, the teacher is more likely to be off to the side of the class, or moving around, while the students are likely to be organized in groups or pairs. But the most striking difference is that the students seem to be at least as active as the teacher – if not more so; indeed, in progressive classrooms, they are communicating in the target language, asking questions, offering opinions, disagreeing. The teacher may intervene from time to time; and at times, the whole class may focus on a language issue – a point of grammar or lexical usage, a pronunciation problem or a particular cultural practice. But otherwise, the class is engaged in using the language, not merely talking about language. The learning is embedded in communication.

Foreign language learning has never fitted nicely into established models of education the way that other disciplines have. In other fields, such as engineering or history, teachers develop their understanding of the subject through a systematic course of study, which then forms the basis for their own teaching. Many language teachers, on the other hand, have not learned the language through formal study. They may be native speakers, who have come to know their language as young children through the mysterious processes of language acquisition, which even if better understood, would probably not be applicable to more mature, second language learners. But even the non-native speakers, whose training almost always includes a period of formal language instruction, hesitate to simply continue the methods of their own training when confronted with students who’s cultural interests may be vastly different from their own. Foreign language learning, after all, is quite unlike other kinds of academic learning; it is directed towards what is, in fact, a crucial tool for learning, language itself, with implications for personality and even thought. Learning a second language is rather like renovating your house without moving out: you can shift things around and add to the structure, but you still need to be able to live in it. Given the unique nature of the task, it is not surprising to find a diversity of views on language pedagogy and a constant search for more effective and efficient approaches by new generations of language teachers. Despite a range of language teaching practices, there has emerged over the past half century a degree of consensus among language teachers and others involved in the language learning enterprise; specifically, language learning should focus on doing real things with the language, not necessarily to the exclusion of more traditional activities that focus on linguistic elements, but so that ultimately, the learner is involved in the goal of his or her study: communication. Communicative language teaching, and communicative materials, are designed to achieve this end. Ellis (2003) writes:

It is clear to me that if learners are to develop the competence they need to use a second language easily and effectively in the kinds of situations they meet outside the classroom they need to experience how language is used as a tool for communication inside it. ‘Task’ serves as the most obvious means for organizing teaching along these lines… The study of ‘tasks’ serves to bring SLA [Second Language Acquisition] and language pedagogy together. It is a construct they have in common and thus is the ideal means for establishing bridges between the two fields.

Introducing ‘tasks’ or problems that require language use to achieve success is a particularly powerful way to ensure real communication in the classroom. Solving problems and doing tasks focus attention and provide an effective organizing principle. The task is the goal, and once the goal is clearly articulated, the linguistic needs become clear; the teacher can organize the curriculum so that these needs – lexical, grammatical, social and cultural – can be met. Tasks may be designed with language learning in mind; or they may simulate the encounters that take place outside the classroom, in the ‘real world’. The following example, taken from Ellis (2003), belongs to the former type. Students are paired off and given separate sheets of paper, containing similar or identical items.

http://lingualgames.wordpress.com/article/10-key-principles-for-designing-video-27mkxqba7b13d-2/

http://www.routledge.com/books/details/9780415240802/
www.sodahead.com/united-states/would-you-welcome-an-increase-in-legal-immigration/question-3638485/?page=14

What do you think? Is this graphic somebody posted, accurate?

http://www.manhattanlanguage.com/courses.php

http://www.geosing.com.sg/facilities.html

http://www.mfa.go.th/dvifa/contents/files/articles-20130701-172222-232712.pdf

ข่าวประชาสัมพันธ์/หลักสูตรอบรม

ประวัติสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการฯ : ประวัติสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการฯ

6 ก.ค. 2555 15:12:03 / เรียกดู 9,389 ครั้ง

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาเทวะวงศ์วโรปการฯ  : พระบิดาแห่งการทูตไทย

              ทรงมีพระนามเดิม ว่า พระเจ้าลูกยาเธอ พระองค์เจ้าเทวัญอุไทยวงศ์ พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว กับ สมเด็จพระปิยมาวดีศรี      พัชรินทรมาตา (ต้นราชสกุลเทวะกุล) ทรงดำรงตำแหน่งเสนาบดีกระทรวงการต่างประเทศ ตั้งแต่วันที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2428 (ขณะพระชันษา 27 ปี) ถึง วันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2466   ทรงเป็นเสนาบดีกระทรวงการต่างประเทศที่อายุน้อยที่สุด และอยู่ในตำแหน่งยาวนานถึง 38 ปี 16 วัน

              ทรงมีบทบาทสำคัญในการดำเนินภารกิจด้านการต่างประเทศหลายประการ อาทิ การเปิดสำนักงานผู้แทนทางการทูตของไทยในราชสำนักต่างประเทศ ณ สำนักเซนต์ เจมส์ แห่งอังกฤษซึ่งตั้งอยู่ที่กรุงลอนดอน การจัดทำสนธิสัญญากับอังกฤษและฝรั่งเศส ทรงได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับสำหรับการรักษาอธิปไตยของไทย

              นอกจากนี้ ยังทรงปรับปรุงระบบราชการของกระทรวงการต่างประเทศให้เหมือนกับของบรรดาอารยประเทศ แบ่งส่วนราชการเป็นกองต่าง ๆ ตามภารกิจหน้าที่ เช่น กองกลาง กองการทูต กองการกงสุล กองการคดี กองการกฎหมาย กองเก็บหนังสือ กองแปล กองการบัญชี แผนกคนต่าง ประเทศ ทรงกำหนดระเบียบวิธีร่างและเขียนจดหมายราชการ การรับ-ส่ง การเก็บหนังสือและเอกสารต่าง ๆ และสถิติการเข้า-ออกของหนังสือทุกประเภทของทุกกอง รวมทั้งทรงกำหนดให้ข้าราชการ            ลงเวลามาและกลับในสมุดประจำ จนเป็นแบบแผนการปฏิบัติราชการแก่กระทรวงอื่น   รวมทั้งขอพระราชทานที่ทำการ เพื่อให้เป็น“ศาลาว่าการต่างประเทศ” ซึ่งนับว่าเป็นกระทรวงแรกที่มีศาลาว่าการกระทรวงเป็นที่ทำการ แทนการใช้บ้านเสนาบดีเป็นที่ทำการ

ทรงมีความเชี่ยวชาญในหลากหลายด้าน อาทิ ภาษาไทย ภาษามคธ ภาษาอังกฤษ และวิชาเลข นอกจากนี้ ยังทรงมีความสนพระทัยในเรื่องโหราศาสตร์และสมุนไพร ทรงเป็นผู้คิดปฏิทินตาม สุริยคติ นับวันและเดือนแบบสากล เรียกว่า “เทวะประติทิน” ซึ่งเป็นต้นแบบของปฏิทินในปัจจุบัน พร้อมทั้งทรงเป็นผู้คิดชื่อเดือน   มีการแบ่งชื่อเรียกเดือนที่มี 30 วัน และ 31 วันชัดเจนด้วยการใช้คำนำหน้าจากชื่อราศี สมาสกับคำว่า “อาคม” และ “อายน” ที่แปลว่า การมาถึง